تو آب روشنی تو در این آب گل مکن

دل را مپوش پرده دل را تو دل مکن

پاکان به گرد در به تماشا نشسته اند

دل را و خویش را ز عزیزان خجل مکن

دل نعره می زند که بکش خویش را ز عشق

ور جمله جان نگردی دل را بحل مکن

مس را که زر کنند یکی علم دیگر است

زین ها که می کنی نشود زر بهل مکن

دوری بگشت این تن کز دل بگشته ای

سی سال دور باشد سی را چهل مکن

چیزی که زیر هاون افلاک سوده شد

این سرمه نیست دیده از آن مکتحل مکن

هنگامه هاست در ره هر جا مه ای است رو

بی گاه گشت روز تو خود مشتغل مکن